Al een tijdje niets van me laten horen
Maar ik ben je niet vergeten
De herinnering aan jou, aan ons komt me nog vaak storen
Geen idee eigenlijk of je dat wilt weten

Zonder het te willen
Blijf ik aan jou denken
Met tranende pupillen
Blijf ik de herinnering aan jou, aan ons aandacht schenken

Er is zoveel tijd verstreken
Sinds ik in jouw armen lag
Er is zoveel tijd verstreken
Sinds ik een glinstering van liefde in jouw ogen zag

Sinds ik een kriebel in mijn buik voelde van verlangen
En jouw lippen de mijne aanraakten
Ik zit gevangen
In het gevoel dat wij bij elkaar losmaakten

De tijd om verder te gaan
Is allang voorbij
Onze liefde laten staan
Blijkt nog moeilijk voor mij

Ik wil terug gaan in de tijd
Ervoor zorgen dat je bij me blijft
Maar het is de realiteit
Dat ik de enige ben die nog over ons schrijft

Je vertelde me ooit over het lot
Je geloof in het voorbestemde plan
Ik heb dat geloof toen bespot
Nu begin ik te hopen dat het lot mij jou brengt, als voorbestemde man

Ik voel me koud en leeg zonder jou
De tranen stromen over mijn gezicht
Wat ik eigenlijk zeggen wou
Kan ik niet kwijt in dit gedicht