Boemel.
kijk niet achterom naar mij, wanneer tijd je al voorbij raast
ik het landschap langs me zie verglijden – de trein meerdert vaart
om de wereld met jou voor gesloten deuren te vervolmaken
ik gaf je geen sleutel, om slechts een omhulsel te mogen zijn
dus nam ik deze en mijn hart terug, al dan niet in jouw scherven
die van geluk mogen spreken – ik zag een spiegel tot barstens toe
immers, die zeven jaren hadden we nooit meer overleefd.
Chibie: | Dinsdag, november 17, 2009 18:46 |
mooi! | |
The Cool : | Dinsdag, november 17, 2009 17:32 |
boemel is trein toch? | |
lexx: | Dinsdag, november 17, 2009 16:33 |
daar dacht ik aan :) voor de rest boeit het me geen hol. | |
Jasper de Jong: | Dinsdag, november 17, 2009 15:48 |
Bij een boemel denk ik aan een lief klein treintje die voorzichtig door het landschap gaat. Maar als ik je gedicht lees denk ik aan een soort van HSL waarbij instappen al een soort van onmogelijk is... | |
mucho: | Dinsdag, november 17, 2009 15:43 |
hoelang nog!!:( | |
Amon: | Dinsdag, november 17, 2009 15:42 |
kedeng, kedeng whoehoeee | |
M-Rose: | Dinsdag, november 17, 2009 15:26 |
prachtig en beeldend beschrijven van deze levens-fragmenten door jouw woorden | |
Auteur: Marina van Vledder | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 17 november 2009 | ||
Thema's: |