De tanen lopen over mijn wangen
Waar is alles toch zo mis gelopen?
Waarom zoveel pijn, waarom zoveel verdriet
Waarom kan ik alleen maar mijn leven slopen?
Mijn hart is gebroken, in duizenden stukken.
Mijn ogen worden langzaam grijs
De pijn smelt zich samen met mijn ziel
Ik wil het wel, maar gelukkig blijven dat gaat me toch nooit lukken.
Ik schreeuw, tier en gil
Maar mijn lippen blijven gesloten
Met mijn handen in mijn haren
Maar mijn woorden blijven stil.
Alsof ik vanbinnen langzaam verrot
De pijn blijft zich maar inwrijven
Het blijft zich maar herhalen,
Huilend vraag ik mezelf af of dit ooit stopt.