Ik zie een oude man schreeuwend naar het verleden.
Een hopeloze schreeuw die alle keuzes influistert.
Een trieste stem die vertelt wat ik moet doen, omdat hij zelf gefaald heeft.
Een noodkreet om verandering zodat hij uiteindelijk niet zal worden zoals hij is.
Een oude man die walgt van zijn dromen, omdat ze nooit meer dan dromen zullen zijn. Een hopeloze kreet naar het verleden, die nooit goed door dringt.
En iedere fout die hij niet kan voorkomen is een stap naar zijn bestaan. Pas nadat de verkeerde keuze is gemaakt dringt de schreeuw van de oude man eindelijk door. De schreeuw uit de toekomst, de vraag om verandering van een persoon die al gefaald heeft.
Liefdeloos sterven, als een zaadje dat nooit is uitgegroeid tot een volgroeide boom. Een kleine plant met vele dromen die nooit werkelijkheid zijn geworden. Een nietig bestaan tussen de grote bomen die er zijn. Niemand zal hem missen, niemand ziet hem staan. En het enige wat hij nodig had was een klein beetje liefde, genoeg om te groeien zodat hij eindelijk een boom zal zijn.