Liefde per e-mail
Bijna drie jaar geleden hebben wij elkaar ontmoet,
althans elkaar op een andere manier begroet.
Onze ouders waren al jaren vrienden van elkaar,
en zo ineens werden wij een paar.
Wel als Lat-relatie daar niet van,
maar op onze leeftijd zeg je gewoon, dat kan!
In die tussenperiode sturen wij elkaar een mail,
zo wordt een relatie nooit snel ‘teveel’
Echter de afgelopen tijd,
is het voor jouw steeds meer een strijd,
of moeilijker om iets per mail te schrijven?
En ik? Ik wil niet achterblijven,
dus stuur ik toch elke dag zo’n beetje mijn verhaal.
Dan maar op deze manier, non-verbaal.
’t Begint bij mij zo steeds meer te wringen,
ik weet ’t ik kan je hier niet in dwingen.
Maar ik zie steeds minder in mijn mailbox verschijnen,
wil je soms stiekem uit mijn leven verdwijnen?
Komend weekeind dan kom je weer hier,
normaal gesproken hebben we dan altijd veel plezier.
Maar nu? Ik weet niet wat ik denken moet,
ik hoor al dagen niets, gaat het wel goed?
Zal ik even bellen? Maar dat heb je liever niet,
je bent niet zo’n spreker, maar ik verdrink bijna in mijn verdriet.
’t Is zo simpel, een paar regeltjes hoef ik maar van jou,
wat gek dat ik ondanks dit, nog altijd van je hou!
14 april 2002