Verstopt, achter een muur Een gordijn Verdwaald in een doolhof Om er zeker van te zijn Dat niemand me ziet
Weggedoken, achter grote, witte ballen Ik leef als een kluizenaar Zodat niemand, Maar dan ook niemand Me ziet. Ik ben zwakte Ik ben pijn Weggestopt, ver weg Verborgen in de armen Van verdriet De wereld is mistig Ik kan zichtbaar zijn Maar ben doorzichtig Ik kom tegelijk tevoorschijn Met mijn ware ik En als ik er ben Wordt ik geboren in die witte ballen Ik leef héél even In de wereld van pijn En sterf net zo snel weer Als dat ik mezelf kan zijn…