Ik was zo gelukkig, helaas voor even maar
Jij was degene voor wie ik door wou gaan
Degene waar ik voor klaar wou staan
En alles mee wou delen
Mijn wereld staat nu echt even op zn kop
En mijn emoties gaan alle kanten op
Liefde overwint toch zogenaamd alles
Waarom raak ik je dan toch nu kwijt?
Voor alles wat ik fout deed bied ik m’n excuses aan
Maar geef me alsjeblieft de kans om het goed te maken
Gewoon om nog even bij je te zijn
Gewoon om je nog even aan te raken
Ik weet dat dit verdriet wel overgaat
Maar op dit moment voelt het alsof alles vergaat
Ik kan het nu gewoon niet accepteren
Ik wil het niet opgeven zonder te proberen
Ondanks dat dit heel kort was
Voelde het zo vertrouwd
Als ik had geweten dat het zo had gelopen
Had ik het heel anders gedaan
Dan had ik gezorgd dat ik met beide voeten op de grond was blijven staan
Dit leek zo’n goede start
Op iets waar ik bijna niet op durfde te hopen
Ik volgde voor de verandering gewoon mijn hart
Ik dacht dat ik er goed aan deed, en toch is het zo gelopen
Ik kan niet aan je denken zonder verdriet te voelen
Ik kan niet slapen zonder te malen
Alles kwam zo onverwachts, hoe kon je dit bedoelen
Kan ik je dan echt niet overtuigen, kan ik je dan echt niet overhalen?