Vriendinnen voor altijd, dacht ik.
Maar jij hebt mij ogen geopend, voor datgene waarvoor ik ze sloot.
Ik ben er altijd voor jou geweest, onlangs al jou fouten.
Ik heb ze allemaal vergeven, en ben van jou blijven houden.
Nu is er iemand anders, en je bent mij zo snel vergeten.
Vroeger was het alleen wij twee, nu ben ik een vage achtergrond.
Nu mijn ogen open zijn, zie ik dat jij nooit echt van mij hebt gehouden.
Het waren mijn bezittingen die je wou, mijn gezelschap, toen er niemand anders was.
Nu wil ik dat jij luistert naar mij, in plaats van ik naar al jou problemen.
Ik wil dat je weet wat ik allemaal door jou voel.
Ik ben blij; omdat we samen die mooie tijden hebben gehad.
Ik ben verdrietig; omdat je uiteindelijk als ieder ander bleek te zijn.
Ik ben geschokt; omdat ik hier nu pas achter kom, na al die jaren.
En ik ben boos. Maar niet op jou hoor. Nee, op mezelf.
Voor het zo blind zijn van jou daden waarvoor mensen mij altijd hebben gewaarschuwd.
Ik wil je bedanken, voor al deze gevoelens die je nu oproept.
Maar ik wil je nu ook duidelijk maken, dat alles tot nu toe, verleden tijd is.
Dat als je nogmaals alleen bent, ik er niet meer zal zijn.
Want je hebt me laten zien dat je ook zonder mij kan, dus waarom ik niet zonder jou?
Ik zeg niet dat jou herinneringen ooit zullen verdwijnen, of de wonden helen.
Maar ik ga stoppen, met steeds dezelfde fout ingaan.
Dus hierbij;
Dankjewel & vaarwel.