Al m’n hele leven,
doe ik niets dan een web van misleiding weven.
Ik ben nog nooit mezelf geweest.
Want altijd heb ik gevreesd,
Dat de mensen die ik ken,
Me niet zouden aanvaarden voor wie ik ben.
Dus heb ik m’n echte ik nooit laten kennen,
Heb ik altijd m’n ware gevoelens moeten remmen.
Alleen bij jou kan ik dat masker afzetten.
En hoef ik niet voortdurend op m’n woorden te letten.
jij bent de enige die begrijpt wat ik voel,
De enige die altijd weet wat ik bedoel.
Want jij weet wat het is om achter een masker te schuilen,
Zodat er niemand is die je ziet huilen.
Alleen vraag ik me soms af wanneer ik door je haren strijk,
Of het toch niet je masker is waar ik tegen aankijk.
Waar je niet achteruit durft te komen,
om mij je ware gevoelens te tonen ?
Zoals ik ze toon aan jou,
want jij bent de enige die ik vertrouw.