Ik word nooit meer drie
Staand op mijn gele
plastic kinderstoeltje.
Kijkend over de vensterbank,
naar buiten uit het raam.
Een ongekende sensatie.
De wereld was plotseling zo groot.
En op de straat de mensen klein.
Dat ik mij oppermachtig voelde als een reus.
Ik word nooit meer drie,
maar heb in mijn denken wel die keus.
Zo laat ik mij varen op een eindeloz' rivier.
Ver van hier.
Ver van nu.
En zet mijn leven en de tijd open als een deur.
Een kier.
Waar ik naar binnen kijk.
En zie.
Naar drie.
Gewoon Amy: | Zondag, maart 29, 2009 13:47 |
Helemaal waar, in ieder van ons zit nog een kind dat af en toe even naar buiten moet komen. liefs amy |
|
lommert: | Zondag, maart 29, 2009 09:51 |
mijn leven en de tijd open als een deur....zo is dat...in het terugzien;) sevige groet van mij willem |
|
Auteur: Leon Larssen | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 29 maart 2009 | ||
Thema's: |