Ik zag haar in het bos.
Met vleugels spreidend
Zacht doorschijnend.
Haast verdwijnend
In zacht omfloerst
brokaat
Gedolven uit de zilverstenen
Groeven.van het zaad
Waar elfen geboren worden
Trippend op hun wondertenen
Gewaden sluieren
Sluiers in de wind.
Een Elf is een mensenkind
Je hoeft ze maar te wensen
Te blazen in de wind.
Maar als de fantasieën doven,
Ziet de mensen de zilverstenen niet
Waaruit de elfenkinderen zijn geboren
En treuren weg in eenzaamheid.
De groeven van het zaad.
Worden bitterzwart van haat
De elfen zijn het geheugen van de mensen.
De eerste tippen van de moederborsten
Elfen moet je uit je dromen delven
Dat zijn de groeven met de zilverstenen
Waar ze trippelen op hun wondertenen.
Vleugels uit je ver verleden
Waar je nog niet leefde met de rede
Maar in spelen
Speels gewonnen
Speels verzonnen
Gewaden van brokaat.
Auteur: Leon Larssen | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 17 maart 2009 | ||
Thema's: |