Op een koude, kille winterdag
kijk ik naar de heldere lucht
in de verte zie ik jouw lach
maar ze verdwijnt bij de volgende zucht
Ik realiseer mij dat alles toch niet vanzelfsprekend is
je bent nu ernstig ziek
nu weet ik wat het is als je gezondheid mist
Ik probeer mij sterk te houden
en niet te wenen in jouw buurt
Ik houd me voor dat ik nooit meer met jouw zandkastelen zal kunnen bouwen
mijn emoties worden door een waterval gestuurd
Iedereen vraagt mij hoe het gaat
oh prima hoor… maar de klap was hard
ik weet met de onwetendheid geen raad
en dit is enkel de start
Er is nog een lange weg te gaan
voor alles weer beter zal zijn
maar we zullen samen op sterke benen staan
en samen vechten tegen de pijn
Er vloeit iets over mijn wang
het is zout… besef dat ik aan het wenen ben
weet je , ik ben wel bang
wetende dat het leven gewoon niet makkelijk is
dat er zoveel dingen kunnen misgaan
wil ik toch samen met jou er tegenaan gaan
Dit is geschreven in naam van…
ik heb twee vriendinnen om wie ik erg veel geef, en dit gedicht is aan hen opgedragen.. ze zullen wel begrijpen waarom. (k)