Nu

Vage tranen drogen niet

wat ik verloren heb in verdriet

heb laten vallen, zonder spijt

het is verloren; ik ben het kwijt

maar nooit meer laat ik me iets ontmenen dat van mij behoort te zijn en nooit meer weiger ik te delen in mijn of andermans pijn Want mijn gevoel lijkt me ontnomen en mijn ogen drogen uit toch lijk ik er te willen komen en ga ik maar vooruit tot het moment van waar het eindigt in de zinloosheid van ’t bestaan daar waar het licht oneindig is tot daar wil ik gaan En ik merk wel dat het moeilijk is maar geef je hand, ik red het wel ook al zie ik dat de weg lang is en het leven toch geen spel Nee, geen mens die aan me opmerkt wat zich afspeelt onder m’n vel enkel jij bent te vertrouwen enkel jij begrijpt het wél Want hoewel ik niet eenzaam ben en niet wil sterven in jouw armen ben ik diep op zoek naar jou om me even op te warmen m’n mond is droog, m’n ogen tranen en alles doet me pijn en toch zou ik er een moord voor doen om nu bij jou te zijn

Geschreven door

+lory+

Reacties op dit gedicht

+lory+ vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Over dit gedicht

Auteur: +lory+
Gecontroleerd door: Sheena
Gepubliceerd op: 30 januari 2009
Thema's: [Verlangens] [Genegenheid] [Gemis]