Vroeger als het me tegen zat
ging ik vaak naar een kapel
en als ik dan een kaarsje had
liet ik het branden rustig en wel
Dan ging ik bidden aan god
en hoopte ik een oplossing te vinden
nu verklaart iedereen me waarschijnlijk zot
dat ik me toen aan men geloof kon binden
Soms ging ik zelfs de kerk binnen
en zette ik me stilletjes neer
probeerde ik een beetje zelfvertrouwen te winnen
door het vertrouwen in de heer
Dan keek in naar maria, jezus en de rest
keek ik hen aan
en toen snapte ik het best
dat er een tijd was van komen en gaan
Vaak begon ik dan te huilen
ook waar niemand het zag
maar ik had een veilige plek om te schuilen
een plek waar je huilen mag
Daar vond ik de rust helemaal
de stilte overviel mij daar
weg van al het kabaal
en bidden maar
Ja toen was ik een ander mens
misschien moet ik maar terug beginnen
met gewoon naar wens
even gewoon te gaan bezinnen