Ik ben eigenlijk een denkster, en geen praatster.
Laat mijn gedachten gaan, zacht met de wind.
Gewoon omdat ik dat zo heerlijk vind.
Realistisch zie ik alles heel erg klaar.
Terwijl ik ondertussen met mijn pen over het papier raas.
Even eerst, nu, vastleggen, voor een nieuw gedicht.
Ik voel mij vrij, geiinspireerd, en licht.
Droom van een gezelligheid rond de open haard.
Ja, romantisch is nu eenmaal mijn aard.
Op de wind stilletjes meevoerend, mijn gedachten.
Zacht hoor ik het water kabbelen, op de achtergrond.
Vanzelf verschijnt er een glimlach om mijn mond.
Een avondjurk, een boeket winterrozen, in een mand.
Ik zie het in mijn hoofd door een sluier van kant.
De wind die met mijn haren speelt,heel zacht.
Alles is zo mooi, net als in een droom.
Als je schrijven gaat, komen je gedachten in een stroom.
Die versneld en rolt, op emoties.
Het is schrijven dat mijn gelaat doet verzachten.
Schrijven is ontspannen voor mijn lijf en gedachten.
Het is iets waar je gewoon aan moet toegeven, dat is…!
Want bij gebrek aan romantiek heb je onwetend een groot gemis.