Alles doet zo'n pijn.
Vooral mijn hart.
Me hele gevoel is zo fokt op verward.
Mijn ''pappe'' die me alleen liet staan.
Voor hem kon ik gewoon gaan.
Daarom die dikke stenen muur om mij heen.
Voel me door jou zo verdomd alleen.
Ik haat je, dat is het enigste wat ik zeggen kan,
Dus rot op en laat me ook alleen.
Want jij hebt geen hart meer, je bent van steen!
Dus ik zal mijn eigen gang wel moeten gaan.
Maar hoop echt dat jij ooit is in mijn schoenen komt te staan.
Dan voel je eindelijk mijn pijn is,
en dan zullen we is kijken hoe erg je me mist!