zet mijn stappen op mistige straten dacht dat
ik wist dat ik ze hoorde praten
kijk om struikel hard en val op mijn bek
straattegels ruiken naar kauwgom
en de alcohol stijgt zo naar mijn hoofd
want overvol is mijn zijn ik draai mezelf omhoog hier
in deze chaos van de nacht
laat ik alles los voor en door de overmacht die
overdonderend alle wonderen twee keer laat zien
tot morgen overheersende hoofdpijn uitdiept
toch stond er net weer iemand boven op mijn tenen
zei sorry keek me aan alsof ie t zeven keer meende
schopte tegen zijn scheenbeen tot hij mank liep en scheel zag
en alles hem teveel was als die dingen toch niet als zooi
in mijn herinnering bleven zou ik
mij toch ook nooit bewust zijn van hetgene dat me tot waanzin
dreef en uitbarsting leidde mijn
blik laat verharden en pupillen verwijden
seintje naar mijn brein om wat cellen te verwijderen
sorry oh het spijt me oprecht onterecht het is gewoon
dat wie dat zei regelrecht mag sterven van mij
want voor ik het weet sla ik je neer laat ik je liggen
en lig je daar nog steeds tot de wind en regen je weer vinden
dat is niet mijn bedoeling om bij de eerste ontmoeting
meteen maar te doen wat ik niet zou moeten
ik ben geen slecht mens je moet alleen net als de rest van
de rustige mensen me gewoon niet op mijn zenuwen werken
snap je?