Zo bezig met de reden waarom niet, dat je de reden waarom wel niet ziet
De diamanten buitenkant de overhand boven emotie, alleen apathie is wat ik zie.
Maar van binnen buiten zinnen, verdringen wat ik uit wil zingen.
Tot mijn spijt lijd ik aan verblindheid, open mijn ogen, verbreek wat ik ben.
Wat ik ben is bang, banger voor de verlanger van het woord. Het woord dat ik vermoord bij het horen van de klank, waar ik voor bedank, want stank voor dank is wat ik verwacht
En ik minacht al de sullen, domme trutten, die verhullen wat de liefde hoort te zijn,
Een genot vol van pijn, ik wil het niet, vrij wil ik zijn.
Afstand wil ik scheppen, en geen woord erover reppen. Uitgaan zonder uitleg, niet om te liegen, niet om te bedriegen maar vrij zijn van gevoel. Begrijp wat ik bedoel.
Angst zit diep, angst voor verdriet waarvan ik weet dat het gaat komen,
al beloof je me je dromen, pijn doet het toch. Weet je nog, je eigen leven?
Je vertrouwen niet meer geven maar geleerd van verkeerd denken en doen.
Geloof het of niet, dit was verleden wat je ziet. Een veranderd mens na een nacht van bezinning, overwinning want ik weiger nog langer te leven in angst.
Breek mijn hart, vol van smart, ga je gang, ben niet meer bang.
Ik hoorde jouw woorden en geloofde wat je zei. Maar realiseer jij,
Je bent net zo bang als mij, om weer gekwetst te worden door de haat van de dag
Die verbergt zich in de nacht en neemt je hart van je af.
Mijn verhaal verschilt heel wat maar de uitkomst net zo plat: geen vertrouwen meer,
Maar verlangen des te meer naar geborgenheid, ik heb spijt van mijn harde buitenkant
En verbrand mijn boek der leugens, hopend om verheugend terug te kijken,
Mijn ketens vergelijken met verleden tijd. Is de waarheid wat je wil?
Al klinkt deze nog zo kil, vanaf nu kun je het krijgen, ik kan niet langer zwijgen
Mijn hart ligt open en bebloed, voor je, doe wat moet. Breken of helen, het is mij om het even. Alles voor de zekerheid, want die ben ik al zo lang kwijt. Liever door het zure heen dan nog een week van steen. De amazone is gebroken, maar staat op zonder gesproken woorden terug te nemen. Ik neem niet meer de benen bij een teken van affectie. Maak maar je selectie.
Vertel me, wat is fout. Waarom geen mens van me houdt, nu kan ik ertegen, zal ik laten meewegen wat je vindt en wat je vraagt. Dan ben ik maar verlaagd bezig met mijn ziel.
Maar dat de waarheid binnenviel als een bom, wat volgens mij niet kon is toch gebeurd
En het heeft me laten zien, er is een andere weg misschien.
Vaarwel, koud verleden, welkom warm heden, zonder bang te zijn.
De feniks is herrezen, mijn donker hart bewezen. De sterke vrouw ontdooid,
Mijn verhaal…voltooid.