Je hebt me teleurgesteld.
Dat zijn de woorden.
Woorden, die snijden door mijn hart.
Als een mes.
Door het schuldgevoel.
Door Koen,
liet je me zitten.
Je 'kon' het niet.
Omdat ik 'alles meeluisterde'.
Maar je durfde niet.
Je kijkt nooit naar jezelf.
Altijd hebben anderen het gedaan.
Omdat je iets niet durft toe te geven.
Maar dat niet alleen.
Ík ben altijd degene met schuld.
Het schuldgevoel.
Ík ben degene die altijd sorry moet zeggen.
Ík ben de vrolijke,
de oprechte,
die zich nooit ongelukkig voelt.
En daarom heb ik altijd schuld.
Dit keer ben jij aan de beurt.
Je hebt me teleurgesteld.
Gewoon laten vallen.
En dat snijdt door mijn hart.