De ellenlange muren zijn hoger dan mijn hoofd, dit is mijn levenspad tot nu toe
Recht vooruit kijken heeft me altijd moed gegeven, de platgelopen route van routine
Afwijken van dit rechte pad werd pas laat mijn doel, maar de muur van verzet maakt me soms zo moe
Dankzij de bakstenen staat mijn tijdloze temperament nooit op de tocht, maar zonder meer lucht ga ik grienen
De stemmen van de mensenmassa's zijn achter het cement altijd te horen, maar klinken vaak dof en dor
Ik spreek vaak tegen ze en mijn oorschelpen horen het geruis van hun zee van beloftes van eb en vloed
Hun enthousiaste antwoorden klinken tot in de hemel van luchtkastelen, en als ik deze verre geluiden al gauw niet meer hoor, schreeuw ik me schor
Mijn jarenlange muur van verzet tegen mijn ouders heeft hun gevlochten ijzerdraad van scherpe trouw naar mij nooit kunnen verdraaien, al ketsten mijn kille pinnige naalden ternauwernood af, zonder bloed
Dit is ellenlange liefde die de rode draden van mijn torenhoge decadentie nooit heeft gedood, al was mijn recente verzoening met mijn ouders een dijkdoorbraak, dijk van ouders!
Ja, mijn ouders doorstaan mijn hoogste eb en vloed, als vlees en bloed, en hun gillen van ontroering drillen door het hardste beton, zo sterk al slechts God tijdens de oerknal kon
Al soms zo diep verscholen als een hart van staal, werd ik nooit stokdoof voor de smeken van toewijding van mijn ouders, al was mijn innerlijke spiegel vertroebeld als een smerige sloot
Ja, ieders tranen hebben mijn omslachtige oceaan vaak doen keren, mijn woelige verwaterde karakter als verdwaald, dobberend vat van tegenstrijdigheden soms met, soms zonder hartelijke heimelijke horizon