Een paar foto’s daar
beetje gerangschikt
waar huizen zwijgen
in grote mensentaal
Geen plek blijft onbemind
ook niet haar gezicht
waar de zomer even
de ogen kust
Ze is de vrouw in het park
die me begroet
en onrust weghaalt
Ik zag haar op de foto’s
die bij het huis lagen
waar zij het laatst gesproken had
Cora (ZIJ): | Woensdag, november 26, 2008 22:30 |
Koesterende herinneringen :) | |
sunset: | Woensdag, november 26, 2008 22:26 |
Nostalgie, verlangen en droeve eenzaamheid ... Moie poezie deze melange. Groetjes, sunset |
|
Innerchild: | Woensdag, november 26, 2008 18:00 |
Je woorden geven me een beetje een beklemmend gevoel. Alsof je spijt hebt dat de dingen zo gegaan zijn ... Hoe dan ook, ik vind dit knap neergepend ! Met mijn liefs, Inner |
|
Peter van Tiel: | Woensdag, november 26, 2008 00:31 |
De eenzame vrouw in het park, die leeft met herinneringen en wat vergeelde foto''s. Begrijp ik het zo goed? Slaap lekker. Peter. |
|
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 26 november 2008 | ||
Thema's: |