Als ik terug kijk naar vroeger.
Was alles anders.
Het leven leek een puinhoop.
Ja alles was verkeerd.
Veel verdriet angst onzekerheid nam ik met me mee..
Maar er waren mensen, Mensen die van me hielden.
Zei die er steeds weer voor me waren en steeds weer naar me luisterde.
Ik kon altijd wel ergens schuilen.
Het voelde goed, Het voelde heel warm.
Tot ik mijn leven langzaam in mijn eigen handen kreeg.
En alles eindelijk op rolletjes liep.
Ja daar was ik eindelijk.
Weg met die verlegenheid, Weg met al die pijn.
Ik moest voor mezelf kiezen en kon ook hier niet meer zijn.
Samen met Wim ging ik het leven te gemoed.
Kon eindelijk genieten van al dat mooie.
Eindelijk kon ik genieten van dit mooie leven.
Samen gingen wij vechten.
Vechten voor een mooi en gelukkig leven.
Met soms wel eens een tegenslag.
Maar dat was maar voor heel even.
Nee ik liet me niet meer zakken.
Vechten dat is waar ik voor wilde gaan.
Wij samen kunnen de helle wereld aan.
Nu al weer 5 jaar later.
Nog altijd heel gelukkig.
Onze dromen worden werkelijkheid wij samen.
Sindskort een heel mooi huisje…Een mooi leven voor ons.
Stilletjes hoop ik dat onze volgende droom…Heel snel het licht zou geven….
En dat we stapje voor stapje….Doorgaan in dit geweldige leven….