vandaag stond ik op om neer te slaan,
onwetend over de situatie noch de noodzaak,
de "bijna penetratie", ik werd geroepen,
verwezen, gewezen op de taak
die niet langer tot mij behoorde, in fictie.
gevangen in het verhaal maar geen communicatie
geen contact noch lichamelijk als verbaal
neem een besluit binnen in een fractie en overzag het allemaal.
vandaag stond ik op om neer te slaan.
geen realisatie maar overwelmt door adrealine
ik kwam in actie, realiteit sloeg mij neer
mijn lichaam als machine
Stond klaar voor het gevecht, en ik verkeer
midden op het slag veld, ik schamer
bedonderd en uitgeteld, de gedachte die mij bezeer
in kleding daarin ik mij niet vertoon
midden in mijn kamer gebalde vuister.
niet meer dan een droom.
ik reek in het duister