Een stem die uit de gewelven
van een oranje morgen
zonnestralen laat uitwaaieren
als vertrekkende zwanen uit het blauwe meer.
De avond opent zich
met kruimels maanlicht
sterren als kastanjes
vallend uit alle bogen van de horizon.
Het vuur laat zich niet vangen
de nacht rust in haar handen
lilalinten strijken door de nacht
een onzichtbare schaduw houdt de wacht.
Daarachter ligt de wereld open.
Elizabethh: | Dinsdag, augustus 24, 2010 21:59 |
smelt voor je gedicht...soms kan je als lezer het beste niets zeggen..:)) | |
Hazen: | Zondag, november 09, 2008 21:52 |
Een prachtige opening van boog en beeld; lichtstrijkend langs de wereld... Liefs, |
|
kerima ellouise: | Zondag, november 09, 2008 19:21 |
hoe de nachtboog waakt over de wereld... heerlijk jouw stemwoorden! liefs kerima ellouise |
|
Geheimen: | Zondag, november 09, 2008 13:56 |
Mooi geschreven! | |
Littledolphin: | Zondag, november 09, 2008 13:35 |
prachtig edwin! liefs barbara | |
sunset: | Zondag, november 09, 2008 13:28 |
En tijdje dat ik niets meer zag of kon lezen van jou; maar je bent weer terug. En hoe. Chapeau. Warme vriendschapsgroet, sunset |
|
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 09 november 2008 | ||
Thema's: |