Allerlei gedachten spoken nog door mijn hoofd.
Maar ze vormen niet meer die onhebbelijke druk.
Ik heb niets aan iemand dan mijzelf beloofd.
Dus kan er geen belofte stuk.
Tijd is wat ik nodig heb, misschien.
En een duwtje in de rug.
Dan kan ik ook de humor weer zien.
Dan kom ik vanzelf terug.
Relativerend vermogen, compleet verdwenen.
Maar langzaam weer onderweg.
Dingen die onoverkoombaar schenen.
Brengen me lang niet meer zo van de leg.
Rust in mijn hoofd en vooral mijn hart.
Dat is wat me verder zal brengen.
Rustiger, niet minder verward.
Sommige gedachten zijn nog steeds "krengen"
Maar ik laat me er niet door onderkrijgen.
Daarvoor is mijn wil te sterk.
Zal mezelf niet langer doodzwijgen.
Ga met mijn toekomst aan het werk.
Nu ook weer opgewekt en blij.
Bedankt aan iedereen, die hielp daarbij.
Niet langer voor mijzelf op de vlucht.
Slaak van verlichting een diepe zucht!