Een druppel bloed, glijdt langzaam naar beneden
Van mijn mes, waarmee ik mij heb gesneden
Littekens, voor altijd in mijn arm gekerfd
Het snijden, waarmee mijn pijn sterft
Het voelt zo goed, mijn pijn verdwijnt
Op mijn arm, waar een streep bloed verschijnt
Zo mooi, rood en warm
Het druppelt, langzaam, van mijn arm
Ik moet kappen, maar het lukt me niet
Ik wil niet meer, dat iedereen ze ziet
Mijn littekens, krassen op mijn arm
Wanneer, oh wanneer sla ik eindelijk alarm?