TOEN
was ik klein en afhankelijk
moest ik naar films kijken waar ik eigenlijk niet naar wilde kijken
dingen doen die ik eigenlijk niet wilde doen
voelde ik me machteloos angstig en bang
NU
was ik weer op die zelfde plek
keek ik weer naar die zelfde tv
en even om het hoekje van de deur van de badkamer, en van de slaapkamer... de plaatsen waar het gebeurde...
Waarom?
Ik werd er naartoe getrokken...
Ik "moest" er even zijn...
Een raar gevoel van binnen.
Mezelf realiserend dat niet zozeer de persoon een confrontatie voor mij is, maar de plaatsen me wel even terug doen denken aan TOEN.
Voor het eerst voel ik mij niet meer machteloos, niet meer angstig, niet meer bang. Word ik emotioneel niet meer terug getrokken naar TOEN, word ik niet weer dat kleine meisje, maar kan volledig in het NU blijven.
TOEN was TOEN, NU is NU
en in het NU is het goed zo...