Wat gebeurt er toch in m'n hoofd?
Ze is aardig, lief, mooi, alles wat m'n hart begeert.
M'n leven is een chaos en niet zoals God had belooft!
Alles en iedereen lijkt tegen me te zijn gekeerd.
M'n gedachten... ze nemen een loop met mij.
Ik bid en hoop en probeer van alles wat,
Maar het helpt niets en verergert het.
Binnenkort is alles, maar dan ook echt alles, voorbij.
Dan maakt het niet meer uit wat ik heb of heb gehad.
Dan ga ik de vader van een vriend achterna, Fred.
Ik zie het niet meer zitten.
Ik had hoop, maar ik wist dat het vals was.
Nu rest me alleen nog maar het eeuwige pitten.
Mede door de dingen die ik las.
Het is de makkelijkste weg;
Ik weet het wel.
Als anderen straks om me wenen hebben ze pech,
Want ik kan het echt niet meer aan, dat gekwel.
Ik wilde zo graag één keertje gelukkig zijn,
Maar het mag blijkbaar niet.
Ik had het heeeeel eventjes fijn,
Maar ja, dat was niet langer dan een lied.
Ik haat mezelf zo erg op dit moment,
Dat ik niet eens meer terug denk
Aan die lieve lach, die in m'n geheugen is geprent.
En toch ben ik bang dat ik mensen ermee krenk.
Wat een warboel zijn m'n gedachten zeg!
Ik hoop dat niemand me het kwalijk zal nemen,
Maar ik denk dat ik het doe: voorgoed uit de wereld weg.
Misschien kunnen ze straks de ramen met tranen zemen...