De laatste nacht…
(in de schaduw onder het rode licht)
geen vrouw
stil ingetogen
die de eer aan haarzelf houdt
voor zij die liefde tonen
en levenslang de schoonheid wanen
blijkt ze eerder een zucht
te slaken, een kreet vermijden
in mooie zomerwoorden
doordacht het aanbidden
met dichtgevouwen handen
terwijl ze hulpeloos de waarheid wilt bevroeden
geen man
luidruchtig onvervalst
die haar bij zich wilt houden
een enkeling met tranen
en de blik op oneindig
verwijt haar het vrouw zijn
telkens ze begint te lachen
en fluisterzacht van ja begint te knikken
er is geen kind
in deze schijnwereld
dat nooit een moederhart voelt kloppen
verwachtingen te hoog gegrepen
als vrucht uit haar lenden
een leven lang gevormd
om dan in eenzaamheid te sterven…
esteban 16/08/2008