ik kan het niet lezen;
de afstand die je
tussen je handen vormt
vingervormen van vergeten
speeltuin-momenten met zandgebakjes
die snottebelneuskleuters maakten voor opa
en ook
de honden achter
het hek naast
de speeltuin
waar de schommel staat
die
schommelt
en
waar meisjes met versleten bloemenjurken
over prinsen en witte paarden droomden
- die eigenlijk alleen nog méér honden waren,
zwarte dan nog wel met bruine spikkels
spottie –
en ook
de kersenbloesem waar
ik nu onder aardegraaf
zachtjes mijn vingers leg
en deze droom streel
en verder streel
tot ik de afstand tussen je handen
lezen kan