de zon die de warmte liet stralen
lag ik in het gras met hem
met zijn handen die daar dwaalden
over mijn lichaam geen plekje meer onbekend
was daar maar een hutje
samen voor eventjes daar alleen
alleen wij 2 samen en niemand meer om ons heen
zo rolden de woorden uit zijn mond
toen wij daar lagen met zijn twee
hij fluisterde mij woorden toe
misschien niet helemaal onverwachts
toch was het even schrikken
toen hij ze eenmaal hardop sprak
een soort van liefde voor beiden ongekent
voelen elkaar aan en raken eraan gewent
herkennen het beiden niet bij de ander
wat is het dat in ons beiden leven is verandert
dat wij elkaar hebben leren kennen
op een minder mooie manier
want ondanks onze eigen relaties
hebben we samen zoveel plezier
hier moet toch ooit een eind aan komen
nu nog niet wetend wanneer en hoe
wil er ook niet over dromen
wat dit gebeuren doet me stiekem goed