Als kleine meisje al
droomde ze ervan om
een lang en gelukkig leven te leiden
op de schommel dacht ze na
doorheen de wind die
haar verlangens in beweging brachtten
net zoals deze schommel
kende haar leven hoogtes en laagtes
en nu
de wind langs haar oren zeer geruisloos
haar omringende liefde trekthaar voort
haar ogen verlangen nog steeds
soms kan ze niet meer
veel herinnert haar aan vroeger
en haar droom blijft iedere seconde bij
maar de woorden van de artsen zinderen
en verkalken de vreugde in haar
Ze is 45 nu
maar de ziekte verzwakt haar ledematen
vrienden, man en kinderen steunen haar
maar weten ze wat ze voelt?
ze houdt zich sterk
heeft momenten van geluk
maar diep in zich draagt ze mee
met wat ze zal moeten leven
mensen die hun leven met ziekten moeten doortsaan
verdienen niet enkel steun
maar ook respect! x.