In een dichte schelp
Waar ik me als een parel langzaam in verwelp
Op de bodem van een oceaan
Lig ik langzaam te vergaan
Onvindbaar en alleen
Niemand die in de buurt verscheen
Langzaam wachtend op een moment
Dat de zee mij verwent
Dat de zeestroming mij mee sleurt
Naar water wat iets helderder kleurt
En zo mij langzaam me mee voert naar de kust
Waar mijn lichaam op het strand rust
Wachtend op een deel van mij
Want die samenvoeging zou heerlijk zijn
Beiden delen missen elkaar
Maar vinden, lijkt onmogelijk en raar
Alleen mijn lichaam kan mijn schelp open maken
En samen het geluk gevoel van binnen raken
En samen stralend door het leven gaan
Door met beide benen op de grond te staan
Tot het moment dat ze elkaar vonden
Moet ik leven met de wonden