Het leegstaande huis

De deur gaat schoorvoetend open,
Scharnieren kondigen krakend de bezoeker aan,
Ik durf niet over de trappen te lopen,
Anders is het met het hout zeker gedaan.

Het stof ligt vingerdik op de kast,
De insecten maken zich paniekerig uit de voeten,
De mijne zijn voor de vloer een last,
Ze weten telkens nŽt geen spijker te begroeten.

Leven is wat er hier ontbeert,
Zegt de domme ingenieur boos,
Dat die nu man nu maar eens leert,
Dat dit huis dat ik zorgvuldig koos,

Dat dit huis alleen gezelschap moet krijgen,
Van elementen, van dier en van natuur,
En al is het misschien geen gezellige buur,
Ik zal zeker naar bewondering neigen.

Dit huis, ik ben er erg graag,
Ik herinner me de spelletjes er nog vaag,
Met al zijn kapotte meubels, hout,
Straalt het warmte uit, want modern is koud.


De bouwvakkers nemen een extra dag vrij,
Het huis staat waar het hoort te staan,
Iedereen die wil wordt er ontvangen door zij,
Die voor eigenaars van dit ÔpandÕ doorgaan.

Maar de echte eigenaars trippelen tevreden,
Terug over de kapotte vloer van hout,
Bezoek wordt door hen gemeden,
Maar voor hun huis hebben ze een hart van goud!