New Orleans…
traag klinken vallende regendruppels
als vijf na half negen de stoet zich op gang trekt
beschaamd en uitzichtloos is deze reis te vroeg
een meisje huilt stil ingetogen,
de handen koud
voor haar is iedereen gestorven
lang geleden blijkt nu ineens
niemand durft te kijken
maar ze kennen de woorden
(ici en hiver je me souviens les mots)
de eenzaamheid diep weggestoken
(mon dieux)
terug in de tijd naar New Orleans
buiten razen de gedachten,
maar alles wat ze nodig heeft lijkt doodgeboren…
esteban 13/04/2008