een schok
kwam bij mij naar boven
het is haast niet te geloven
aan mijn balie een huilende vrouw
en vloekend en tierend
ik dacht :wat krijgen we nou
kanker is wat ze heeft
maar ook vier kinderen waarvoor ze leeft
en dan nu opgegeven
vijftig jaar
en niets meer te leven
drie chemokuren gehad
maar voor niets
dat was dat
en dan het hoge woord
mijn man die ik vanavond vermoord
ik schrok en dacht
dat is overschat
gaf haar water en een kop thee
apart in een kamer nam ik haar mee
wat bleek tot mijn schrik
haar man mishandelde haar
en dan haar blik
hij had alles afgesneden
de buitenwereld voor haar
dus het verleden en heden
geen telefoon geen pc
hij schreeuwde tegen haar
en nam daarin zijn kinderen mee
die luisterden naar hem
en anders verhief hij zijn stem
zij wil niet sterven met het lot
dat hij die kids krijgt
dat maakt haar helemaal kapot
ze was ten einde raad
wil snel scheiden
omdat zij hem haat
maar de tijd die dringt
en hij die haar dwingt
ik zocht snel op het net
nummers van sociale raadslieden
mijn enige inzet
ze had maatschappelijk werk gehad
maar dat is zeker niet alles
van kastje naar de muur
nee die zijn niet puur
hebben hun eigen problemen
dus die kan je niet claimen
hoop dat ze nog iets kan doen
behalve te sterven
met de gedachte aan haar kids
om die van hun vader te onterven