Het Bankje…….
Het kerkhof ligt stil en verlaten
een houten bankje bij een graf
ik draai mij om ga er op af
wat heeft dat al hier zo voor baten.
Maar als ik dieper hier in daal
weet heb van al die uren
dat opa hier heeft zitten turen
verdrietig , onvoltooid verhaal,
dat voel ik duidelijk signalen
van wanhoop, vragen,het waarom
waar ’t graf niet antwoord:zwijgend stom
waar de vrager in zichzelf af moet dalen.
Dan moeten uren, dagen maanden
zich rijgen tot een overgaaf
een kreet ontlokken als een raaf
die krassend wegvliegt in het gaande.
Dan is dat bankje het gezicht
van leed dat langzaam overwonnen
zich heeft gevoed uit and’re bronnen
waarin de weemoed is verlicht.
Dan heeft God eind’lijk zicht geboden
op dat wat niet vertaalbaar lijkt
en dat het leven verder reikt
dan wat eens zichtbaar is gevloden.
th.