Schuifelende voeten..
zetten hun vaste besluiten..
echoënde stappen.
het is genoeg geweest..
niemand heeft me ooit gewild..
alles wat ik was..
ben ik nooit geweest..
een fout word ik genoemd..
en zo voel ik me ook..
het is er ingekomen..
en het galmt in mijn hoofd..
eruit gaat het niet meer..
en ik wil niet leven..
om te horen hoe slecht ik ben..
om die brandende pijn te voelen..
ik wil het niet meer..
nooit meer die ruzies..
nooit meer huilen..
opgelucht raak ik niet..
de berg van mezelf..
de schuld geven..
wordt hoger en hoger..
en het zet zich steeds meer..
om in haat..
het keert tegen me..
mezelf pijnigingen..
ik wil dat niet meer..
het enigste wat ik nu wil..
is nooit bestaand zijn..
ik wil niet meer..
en alsjeblieft laat me gaan..
ik smeek de goden..
om me te komen halen..
ik heb fouten gemaakt..
en dit besluit had ik veel..
veel eerder moeten nemen..
sinds mijn twaalfde..
ben ik in mijn depressie geraakt..
en sindsdien ben ik er niet uitgekomen..
ik ben er moe van..
dus het laatste..
waar ik voor wil vechten..
is het opgeven..
van alles..
mijn taak om niemand..
verdriet te gaan doen..
hopelijk begrijpen ze het..
wanneer ik mijn stappen voort zet.