Als je mij eens echt zag
zoals ik was, ben en zal zijn
ik bedoel, laat je blik dan reiken
tot oneindig veel verder dan alleen
mijn huid
wie ben ik dan voor jou?
een geliefde, een schurk, een
vreemdeling, een mooi persoon
een beest
ik durf het niet te zeggen
zal je me dan nog wel kussen
en het mijn oren gunnen je leuke woorden te horen en
mijn huid je zachte aanraking te voelen?
of zal er een klap zijn, huid
tegen huid in pijn, een lege blik
in je ogen en stilte.
en dat je dan uit mijn leven verdwijnt.
Ik ben bang, wat als je dat zou doen?
Dat houdt me tegen een echte
draad te spinnen en te verbinden
tussen jou en mij.
Het moet zo blijven, het moet zo
zijn, liefste kunnen we niet gewoon
niet doorvragen en blij blijven
tijdens het volgen van onze levenslijn?