Heb je je rust nu?
Al een paar nachten ben ik op,
beelden van 1 jaar geleden in mijn kop.
Lieve Vader,ik heb je vaarwel gekust,
maar heb je nu werkelijk de zo verlangde rust?
Al jaren wilde je niet meer,
vertelde ons dat keer op keer.
En dat deed zo`n verdriet,
want helpen konden we je niet.
Moeder was je vier jaren eerder vooruit gegaan,
ondanks de Alzheimer heeft dat je zo verdriet gedaan.
Het sterven van jullie was verwacht,
bij beiden konden we waken,dag en nacht.
En dat spookt dus nu weer door mijn hoofd,
soms zit ik uren als verdoofd.
Ik zei telkens maar:"het is goed,laat je maar gaan",
en ben hardop pratend door het verleden gegaan.
Liet jullie weten hoe goed we het hadden,
heb jullie bedankt.
Heb jullie gestreeld en gekust...
Maar vader,heb je nu werkelijk de zo verdiende rust?