Me broer..
Is iemand die veranderd is, wat mij ontzettend veel pijn doet..
Ik mis jou, ik mis me broer..
Ik mis me broer waar ik mee kon lachen,
ik mis me broer waarmee ik kon praten over onze ouders,
ik mis me broer waar ik alles bij kwijt kon..
Ik mis me broer die het altijd voor me opnam..
Ik mis jou zo erg, je bent veranderd, er is niks meer van je "oude ik" overgebleven..
Je hebt me zo gigantisch gekwetst het afgelopen jaar.. Toen ik niet meer thuis woonde en opgenomen was, liet je niks van je horen..
Geen telefoontje, geen smsje, geen brief, helemaal niks..
Dat gesprek dat ik toen met je heb gehad 1x, vergeet ik nooit meer..
Dat heeft zoveel impact op mij gehad, het heeft mij zoveel pijn gedaan..
Hoe bot je toen over kwam, alsof het je allemaal niks kon intresseren, hoe het met mij ging, en hoe het nog steeds met mij gaat..
Je vroeg nooit hoe het met mij ging en nu nog steeds niet. Ik zie jou als een onbekende, ik zie jou niet meer als me broer... Je bent zo veranderd, dat ik je niet meer herken..
De spanningen die hier in huis zitten, is gewoon niet meer fijn..
Elke dag die spanning, voel jij die niet dan?
Denk je dan echt alleen nog maar aan jezelf en aan je vriendin?
Ben ik niet meer belangrijk?
Zijn onze ouders niet meer belangrijk?
Onze familie? Waarom doe je zo?
Waarom ben je zo veranderd?
Of ben je altijd al zo geweest, maar liet je het nooit zo merken als dat je het nu laat merken??
Ik mis je gewoon zó...
* Sorry dit is geen "gedicht" maar ik moest het toch even kwijt.. *