Ik wist het,
ik voelde het,
heel diep in mijn hart.
Plots dat telefoontje,
en in het midden van de klas,
begon ik hard te huilen omdat jij er niet meer was.
Ook al was het besef er nog niet helemaal,
ik wist dat ik jou kwijt was en dat was fataal.
De volgende dagen zat ik er mentaal door,
ik at amper ik sliep amper,
ik stond er echt slecht voor.
Maar na een weekje platte rust,
stond ik weer voor de klas,
ik heb je losgelaten,
beseft dat je er niet meer was.
Ik laat je rusten in vrede,
hoop dat je nu gelukkig bent.
Dat je daar bent zoals ik je kende,
een humoristische lieve vent.