De hiaten die mijn zelfbedachte one-liners onderbraken die gingen over het missen van jou, zijn dusdanig lang geworden dat ik toch moet toegeven dat ze veranderd zijn in een soms wat saaie stilte.
Sorry, mooier kan ik 't niet liegen.
Die gedachten zijn nu dan toch echt verdwenen zoals een meer zich van zijn koude deken ontdoet in de lente.
Vertel me eens wat ik ook alweer zo leuk vond aan jou.
Ik wil het niet raden, ik gok al teveel mysteries in het leven mooier dan dat ze waarschijnlijk zullen zijn.
M'n buik ontspant zich weer zoals 't moet en ik heb m'n scheerapparaat al meer dan een week niet gezien. En ik mis 'm niet!
Geen spannende of heroische verhalen over wat ik uit het leven haal zo zonder jou maar ik red me wel en dat is voor mijn doen toch al heel wat.
Maar net als het papier waar ik op schrijf heeft ook dit verhaal twee kanten, want soms als ik hier zo zit met dat liedje wat ik eigenlijk nooit meer wilde horen, denk ik aan jou.
Dan is het helaas zo dat ik mag zeggen dat ik je mis.
Tot de dag dat ik weer mag voelen van wat jij in mij ontwaakte zal ik mijn geduld stilletjes bewaren en zo niet de hoop verliezen me ooit weer wat vaker te moeten scheren.