Dagen duren langer
de nachten een eeuwigheid
dat zorgt ervoor dat ik leef
in een tergende onzekerheid.
Elke dag moet ik dragen
wat mijn hart heeft toegestaan
waarvan ik nimmer heb gemerkt
dat het allemaal te ver zou gaan.
Ik wil misschien niet weten
in wat voor een wereld ik leef.
En ik zou wel willen smeken
neem verdomme niet steeds, maar geef.
Ik wil wel vechten voor het leven
als deze gedachten konden gaan,
niet steeds meer die momenten
waarin ik zoveel alleen moet staan.
Maar ik blijf doorgaan met het leven
zodat ik misschien ooit zal weten wat ik mis.
Ik vraag mezelf toch wel eens af
of dat allemaal wel zo zinvol is...
artemis en iejoor
gewoonuniek: | Vrijdag, februari 22, 2008 14:03 |
Ik begrijp je meis, het is ook niet makkelijk. Mooi gedaan dit gedicht. Heb je er nog meer? | |
arie: | Donderdag, februari 21, 2008 20:35 |
Weet je... Het is moeilijk dingen los te laten.. vooral het verleden... En ja, het is zwaar om slachtoffer te zijn, maar, moet dit je hele leven lang? Begin met verwerken, laat het los.. en sta jezelf toe dat een therapeut jou mag helpen (en werk daaraan echt mee) Leef je leven zoals je graag. Je wilt deze shit niet.. Kom op, herpak jezelf en leef Liefs, arie |
|
Auteur: artemis | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 21 februari 2008 | ||
Thema's: |