Daar zit hij op die tak
de mooie vogel
daar zwemt hij rustig in het water
de mooie vis
De vogel ziet de vis
hij vliegt naar het water en pakt de vis
De vis zijn leven is voorbij
de vogel zijn honger is gestild.
Zo een natuurfenomeen doet me denken aan de liefde
Een mens ontmoet op een dag zoveel andere mensen
Tot hij de ware vindt.
Dan opeens ontmoet diezelfde mens iemand anders
de "zogezegde" ware laat hij vallen,
en hij kiest voor de andere.
De "zogezegde" ware haar leven is voorbij
en de mens leeft rustig verder
Waarom doet men elkaar zoveel verdriet.
Als je weet dat je niet bij iemand blijft,
begin er dan ook niet mee.
Waar gaat het stoppen?