Triest….?
Druilerig triest bewegen wolken
zich boven mij, ontlastend nat.
Die triestheid ligt er op het pad
de plek die wij bevolken.
Triest de gedachten die ontstaan
bij wind en natte vlagen
slechts binnen heerst behagen.
De straat blijft buiten ons bestaan.
Die triestheid ligt op de omgeving
dempt de gesprekken van de dag
de zon onthoudt zijn blijde lach,
wij hunk’ren naar beleving.
Maar dan opeens ,tussen het gras,
ontkiemen voorjaarsbloemen
die ’t trieste daar verdoemen
en het niet laten zo het was.
Vertellen daar van blijde dingen
dat alle triestheid tijd’lijk is
en dat ik mij echt niet vergis
nu al de lente te bezingen.
th.