pijn tot de dood

blauw ogen door pjn vergrijst
door verdriet verscheurt
tranen als hij in gedachten
naar haar kijkt

een stille kreet van nood
verloren ziel en een gebroken hart
pijn tot de dood

vier muren om hem heen
hij kan geen kant meer op
genoeg liefde te geven
gevoelig en zacht
maar juist daarom blijft
hij altijd alleen

verdwaald in mijn gevoelens
en verlangen
zij opende mijn ogen
ik zou niet meer bang moeten zijn
eeuwig samen
deed ze mij geloven

pijn omdat die tijd is vervlogen
iemand anders vult nu mijn leven
als ik zeg dat ik van haar hou
mijn leven met haar wil delen
zou dat zijn gelogen

waar is je liefde
je troostende lach
waar is je warmte je aanwezigheid
iedere dag zonder jou
is een verspilde dag

hoop dat zij waar ik van hou
mij zal vergeven
ooit samen beginnen aan een nieuw leven
hoe vaak moet ik nog denken dat ik van je hou
je kon mijn gedachten toch lezen

dit zal niet zo zijn
eenzaam tot het einde
mijn hart is al dood
maar tot het einde blijft die pijn

verdink in verdriet tot ik langzaam stik
alles wat we hadden is dood
net zo dood als ik

R.Vervliet