Zie je beeld weer..
Zie jouw beeld weer voor me
tussen witte dekens liggend
volgepropt met buisjes, draadjes
onmacht in mij wringend.
niets meer kunnen zeggen
ogen een eeuwigheid toe
eigen opa niet eens herkennen
net dood, veel te moe.
Overal tranen zien rollen
rode ogen rond mij heen,
in mezelf diep gevangen
proberen lachen, gedachten door 1
Zou luid willen schreeuwen
dat ik je niet kwijt wil,
maar 1 ding dat ik kan is wenen
Witte kamers, eeuwig stil..
tussen witte dekens liggend
volgepropt met buisjes, draadjes
onmacht in mij wringend.
niets meer kunnen zeggen
ogen een eeuwigheid toe
eigen opa niet eens herkennen
net dood, veel te moe.
Overal tranen zien rollen
rode ogen rond mij heen,
in mezelf diep gevangen
proberen lachen, gedachten door 1
Zou luid willen schreeuwen
dat ik je niet kwijt wil,
maar 1 ding dat ik kan is wenen
Witte kamers, eeuwig stil..
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: isolde | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 20 december 2007 | ||
| Thema's: | ||