pijn...
laat me...
je kwam aan me ...
voelde aan me...
was dit wat ik verdiende???
was ik de gene die alles fout deed???
ik voelde me alleen...
ik was alleen...
ik zit vol met pijn...
die pijn is het mijn...
kan het kwaad???
ik weet anders geen raad...
als ik me snij...is er niemand bezorgd om mij...
als ik me snij word ik een beetje blij...
ik weet niet wat ik voel...
maar het is wel een naar gevoel....
ik wil weg...
weg van de aarde...
even alleen zijn...
weg van problemen...
maar iedereen wil dat van me afnemen...
je kwam aan me ...
voelde aan me...
was dit wat ik verdiende???
was ik de gene die alles fout deed???
ik voelde me alleen...
ik was alleen...
ik zit vol met pijn...
die pijn is het mijn...
kan het kwaad???
ik weet anders geen raad...
als ik me snij...is er niemand bezorgd om mij...
als ik me snij word ik een beetje blij...
ik weet niet wat ik voel...
maar het is wel een naar gevoel....
ik wil weg...
weg van de aarde...
even alleen zijn...
weg van problemen...
maar iedereen wil dat van me afnemen...
Reacties op dit gedicht
| Sabri83: | Vrijdag, december 07, 2007 17:48 |
| Heel heftig. Mooi gedicht. x | |
| Starálfur: | Vrijdag, december 07, 2007 17:38 |
| Herkenbaar .. Mooi geschreven, vol emotie. Sterkte! Liefs,xx |
|
| Nummer 127: | Vrijdag, december 07, 2007 17:37 |
| snijden is een goed substituut voor liefde maar het vergroot de angst bijgevolg zorgt automutilatie voor paranoia wie wil je zijn naïef of achterdochtig ik wil het allebei zijn kies jij zelf maar welke weg jij opgaat er zal altijd duisternis zijn om het even welk pad je bewandelt groetjes Nummer 127 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lonelygirl95 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 07 december 2007 | ||
| Thema's: | ||