Hoop
Voorbij de stille dagen
en verloren nachten
is er een hoop die
blijft in mijn gedachten.
Alsof dit huis, zo stil
en langverlaten
wacht op een geluid.
Op plots bezoek misschien..
Of toch die ene brief waarin
dan wordt verklaard
dat jouw vertrek nooit heeft bestaan en
dat met jouw wederkomst
er nieuw leven komt in
deze nis van eenzaamheid.
Nu rest mij slechts
een boek daar in die
schaarsverlichte hoek
en buiten heel ver weg
een grauwe avondtrein
die verder vlucht op het
maanbeschenen spoor.
Ontdaan van mens en licht
steeds verder weg van mij.
© sjoerd haxe